اجرای آیین سنتی “تیک تیک پلادارک” در شهمیرزاد

آیین های سنتی و میراثی کهن “تیک تیک پلادارک” و “لال چو” به همت انجمن دوستداران میراث فرهنگی شهمیرزاد اجرا شد
به گزارش پایگاه خبری کارنامه فردا، دبیر انجمن دوستداران میراث فرهنگی شهمیرزاد از احیای آیین سنتی “تیک تیک پلادارک” و “لال چو” و اجرای آن پس از سالها توسط انجمن دوستداران میراث فرهنگی شهمیرزاد خبر داد.
حامد علایی با اشاره به اینکه به همت این انجمن مردم نهاد، شناسایی، احیا و معرفی آیین و رسومات سنتی در حال انجام است، گفت: یکی از ظرفیت های گسترش و جذب گردشگر به این منطقه، احیا، حفظ و معرفی آداب و سنن قدیمی ابا و اجدادی است که ریشه در باورهای اعتقادی مردم شهمیرزاد داد.
به گفته وی، به منظور معرفی اندوخته های فرهنگی منطقه و حفظ سنت ها و میراث فرهنگی کهن مردم شهمیرزاد، آیین های سنتی “تیک تیک پلادارک” و “لال چو” به همت این انجمن اجرا و احیاء شده است.
دبیر انجمن دوستداران میراث فرهنگی شهمیرزاد با بیان اینکه برگزاری این آیین سنتی که ریشه ای هزاران ساله در فرهنگ مردم دارد، تصریح کرد: متاسفانه به جهت مکانیزه شدن زندگی آیین های سنتی و رسم و رسوم های کهن به فراموشی سپرده شده بود و امروز با تلاش بی وقفه جوانان علاقمند منطقه مجددا احیا می شود.
نویسنده کتاب شهمیرزاد بهشت کویر در خصوص آیین های سنتی “تیک تیک پلادارک” و “لال چو” گفت:
بر اساس اعتقاد مردم شهمیرزاد شوسزّه تیرما (شب سیزده) بر اساس تقویم و گاهشماری مرسوم در گذشته برابر است با دوازدهم آبان ماه که در غروب این روز بعد از اذان و هنگامی که هوا تقریباً تاریک شده جوانان و نوجوانان و گاه بزرگترها با استفاده از وسایل و سرکردن چادر سر و صورت خود را پوشانده و به شیوده ناشناخته به خانه ها رفته و به در می کوبند.
محمد اسماعیل لاری افزود: جوانان و نوجوانان اکثراً در خانه هایی را می زنند که چراغ سردرب آن روشن باشد و یا جلوی درب آن خانه آبپاشی شده باشد (این بدین معنی است که صاحبخانه خیر مقدم می گوید و آمادگی خود را اعلام می دارد) و همراه با کوبیدن به در می گوید (تیک تیک پَلا دارِکِ مَ) و چند بار تکرار می کنند و صدای خود را هم عوض می کنند بگونه ای که شناخته نشوند.
این محقق و پژوهشگر آداب و رسوم شهمیرزاد افزود: صاحبخانه مقداری از خوراکی ها را که قبلاً آماده کرده، به آنها می دهد و بعضی اوقات صاحبخانه ای که مریض دارد از آنها طلب تبرک برای شفای آن بیمار می کنند و خوراکی هرچند که ناچیز باشد به او می دهد و دعای سلامت و شادی و برکت برای آنها می فرستند.
به گفته وی، در آن شب اگر کسی در خانه بیماری دارد به افراد فامیل که از قبل هماهنگ شده برنامه ریزی می کنند که مراسم بعدی که(لال چو) می باشد را انجام دهند.
لاری تصریح کرد: آیین سنتی “لال چو” مراسمی است در صبح روزی که غروب آن شو سزّه بوده و پلادارک انجام می شود به اجرا درمی آید در این روز جوانان به منزل بزرگترهای فامیل و همسایه و یا خانواده رفته و با چوبی که در دست دارند به دست و پای و بدن آن به آرامی می زنند بدون اینکه حتی کلمه ای حرف بزنند و به خانه های دیگر می روند که ویژگی این مراسم این است که زننده چوب به هیچ عنوان نباید صحبت کند و به همین دلیل به آن لال چو می گویند.
این نویسنده شهمیرزادی تاکید کرد: مردم شهمیرزاد معتقدند رنج و بیماری با زدن چوب بیرون رفته و فرد سلامتی خود را باز می یابند.
لاری خاطرنشان کرد: سنتها ریشه در فرهنگ هر مردم داشته که نکات دقیق و ظریف در آنها نهفته است، به همین دلیل حفظ آن باعث دوام ارزش ها و معیارهای فرهنگی می شود .
به گفته وی، متاسفانه ، بسیاری از سنتهای زیبا و پر ارزشی که ریشه در اعتقادات مردم ما دارد، دچار نابودی و فراموشی شده است، به طوری که شهمیرزاد هم از این تهاجم در امان نبوده بسیاری از سنتها و آداب و رسوم گذشته این دیار دچار طوفان زدگی فرهنگی شده است.
انجمن دوستداران میراث فرهنگی شهمیرزاد در سال 1381 به ثبت رسیده است.