دورنمایی از توسعه و مدیریت در شهرستان سواد کوه شمالی (بخش دوم)

ابراهیم پورتقی سیدی، فعال فرهنگی و رسانه ای در بخش دوم یادداشت خود در خصوص دورنمای توسعه و مدیریت در شهرستان سوادکوه شمالی، به تشریح علل مشکلات موجود شهری و نابسامانی مدیریتی در سوادکوه شمالی پرداخت.

به گزارش پایگاه خبری کارنامه فردا، متن یادداشت به این شرح است:

بسیار جای تاسف است که با وجود طبیعت بکر و زیبا در سوادکوه شمالی، حتی یک پارک با حداقل استانداردهای مورد نیاز در این شهر وجود ندارد و متاسفانه استفاده بهینه از منابع به عمل نیامده است. برای مثال پارک الغدیر جنب شهرداری و تفرجگاه اصلی شهروندان که با سوء مدیریت تبدیل به ویرانه ای متروکه شده است.

در این یادداشت هرگز در پی زیر سوال بردن اقدامات شایسته انجام گرفته نبوده و نیستیم، اما موضوع مورد بحث، توسعه پایدار و همه جانبه است که این اقدام باید با مطالعه، جانمایی مطلوب و استفاده بهینه از سرمایه ی سرمایه گذار به شیوه معقول و بهتری مدیریت می شد.

با توجه به ماهیت چند بُعدی گردشگری و موقعیت جغرافیای شهرستان سوادکوه شمالی که در مسیر یک شاهراه ارتباطیست، شیرگاه ظرفیت و پتانسیل آن را دارد که در سایه ی مدیریت نظام مند و برنامه ریزی شده در مسیر توسعه قرار گیرد.

یکی ازماهیت های گردشگری، ایجاد اشتغال و درآمدزایی برای کسبه و بازاریان است که این مهم باید مورد توجه جدی قرار گیرد و اقدامات زیر بنایی لازم در شهر عملیاتی شود. لذا ایجاد گردشگری پایدار مستلزم توجه نظام مند به ابعاد فرهنگی، اقتصادی، تاریخی و اجتماعی ساختارهای شهری و جاذبه های گردشگری شهری از جمله ایجاد فضایی چشم نواز در ورودیهای شهر حتی با استفاده از همین داشته های موجودهمراه با خلاقیت است.

• مهم ترین معضلات و مشکلات شهری در سطح سوادکوه شمالی عبارتند از:

۱- سوء مدیریت؛ که ازآن به عنوان اصلی ترین و اساسی ترین مشکل شهر یاد می شود. در سالیان اخیر افراد زیادی در شورای شهر بر مسند قدرت بوده اند که نتوانسته اند به دلایلی که ذکر می شود وضعیت مطلوبی ایجاد و یا بستر سازی برای انجام اقدامات زیربنایی توسط مدیران بعد از خود ایجاد کنند.
الف) عدم تخصص و تجربه اکثر کسانی که مدیریت این شهر را تجربه کرده اند.
ب) تعویض زود هنگام مدیران : به گونه ای که حتی در صورت وجود تخصص و تجربه به دلیل عدم هماهنگی و باند بازیهای پنهانی عده ای، مجال کافی و وافی برای اجرای برنامه ها و ایده های خود نداشته اند .
ج)عدم شناخت کافی نسبت به معضلات و نیازهای شهر و شهروندان
د) عدم برنامه ریزی برای نیل به توسعه ی پایدار و همه جانبه
و) عدم اجماع گرایی

۲- ضعف منابع درآمدی در چند سال اخیر با توجه به رکود اقتصادی و کاهش ساخت و ساز (البته به استثناء شهردار بومی که در دوره مدیریتش به صورت بسیار آشکار سیر نزولی پیدا کرده است)؛ با وجود این مشکل هیچگاه مسولین مربوطه به دلیل عدم تخصص و آگاهی در پی آن نبوده اند که منابع درآمدی را افزایش دهند و یا منابع و ردیف جدید درآمدزایی را احیا و احصاء نمایند.

۳- کمبود فرصت ها و موقعیت های شغلی

۴- کمبود مراکز درمانی

۵- آلودگی محیط و بهداشت نامناسب اماکن و فضاهای عمومی

۶- کمبود امکانات ورزشی و فراغتی و عدم همخوانی آن با سرانه جمعیت و مساحت شهری؛
به گونه ای که سرانه فضاهای سبز و اماکن ورزشی در این شهر بسیار کم است. به طور مثال با گذشت چندین سال، همچنان پروژه ی استخر شهر به اتمام نرسیده است، تا جایی که مردم برای گذراندن وقت و استفاده از استخر به شهرهای دیگر می روند و در این مسیر، حوادث جاده ای باعث شده تا بسیاری از خانواده ها داغدار شوند.

۷- عدم تهیه و تدوین بانک اطلاعات جامع شهری و آسیب شناسی معضلات و نیازهای شهر با برنامه ریزی های کاربردی در برون رفت از وضع موجود

۸- عدم توجه به پدیده حاشیه نشینی و گسترش آن؛ که متاسفانه حاشیه نشینان به کلی مورد بی مهری و فراموشی واقع شده اند و اگر تدبیر مناسب اندیشیده نشود، تبعات اجتماعی و فرهنگی زیاد و جبران ناپذیری برای شهرمان در پی خواهد داشت.

لینک بخش اول یادداشت: http://b2n.ir/159069